Тэр түүнийг 60 жилийн турш хайрласан боловч түрийвчээ алдах хүртлээ түүнтэй уулзаагүй аж. Гэтэл …
Хаа нэгтээ, бид бүгдээрээ нэг л агуу хайрынхаа хажууд байх ёстой гэж та итгэдэг үү? Бусад нь амьдралынхаа хайрыг эрт олж, үлдсэн амьдралаа хамт өнгөрөөсөн байж магадгүй. Хуучин бие биенээ хайралдаг байсан хосууд 60 жилийн турш салсныхаа дараа алдагдсан хэтэвчээрээ эргэн нэгджээ! “Хүйтэн өдөр гэртээ харихдаа гудамжинд хэн нэгний алдсан хэтэвчинд бүдэрлээ. Би үүнийг аваад дотор талыг нь үзтэл ердөө гурван доллар, хэдэн жилийн турш байсан юм шиг үрчгэр захидал байв. Дугтуйг наасан байсан бөгөөд зөвхөн унших боломжтой зүйл бол буцах хаяг байв. Би ямар нэгэн сэжүүр олох байх гэж найдан захиаг нээж эхлэв. Дараа нь би 1924 оныг харсан. Уг захидлыг бараг жаран жилийн өмнө бичсэн байжээ.
Энэ нь зүүн доод буланд бяцхан цэцэгтэй цэнхэр бичгийн цаасан дээр эмэгтэйлэг сайхан гар бичмэлээр бичигдсэн байв. Энд “Эрхэм хүндэт Жон”-д зориулж захидал байсан бөгөөд түүний ээж нь хоpurлосон тул түүнтэй дахин уулзах боломжгүй болсон гэж бичжээ. Гэсэн ч тэр түүнд үргэлж хайртай байх болно гэж бичжээ. Үүнд гарын үсэг зурсан, Ханна гэсэн байв.
Энэ маш сайхан захидал байсан бөгөөд эзнийг нь тогтоох боломжтой байв. Магадгүй хэрэв би мэдээлэл олохыг хүсвэл оператор луу залгаж дугтуй дээрх хаягийг асуун утасны дугаарыг нь олж магадгүй юм. “Энэ ер бусын хүсэлт байж магадгүй. Би олсон хэтэвчнийхээ эзнийг олохыг хичээж байна. Түрийвчинд дугтуйнд бичсэн хаягийн утасны дугаар байгаа эсэхийг та надад хэлж өгөх боломжтой юу?” гэлээ.
Тэр надад ахлагчтай нь ярихыг санал болгов, тэр хэсэг эргэлзэж байснаа “За тэр хаягаар утасны дугаар байгаа, гэхдээ би танд дугаарыг нь хэлж чадахгүй” гэж хэлэв. Тэр эелдэг байдлаар тэр дугаар руу залгаж, миний түүхийг тайлбарлаж, надтай холбохыг хүсч байгаа эсэхийг асууна гэж тэр хэлэв. Би хэдэн минут хүлээсний дараа тэр дахин холбогдож, “Би чамтай ярих зүйл байна.”
Би шугамын нөгөө талд байгаа эмэгтэйгээс Ханна гэдэг нэрээр таньдаг хүн байгаа эсэхийг асуув. Тэр амьсгаадан: “Өө! Бид энэ байшинг Ханна гэдэг охинтой гэр бүлээс худалдаж авсан. Гэхдээ энэ нь 30 жилийн өмнө байсан! ” “Тэр гэр бүл одоо хаана байрлаж болохыг та мэдэх үү?” гэж би асуув.
“Ханна хэдэн жилийн өмнө ээжийгээ асpамжийн rазарт өгч байсныг би санаж байна” гэж эмэгтэй хэлэв. “Магадгүй тэдэнтэй холбоо барьвал тэд охиныг нь олоход туслах боломжтой байх.” Тэр надад асpамжийн rазрын нэрийг өгсөн бөгөөд би дугаар руу залгалаа.
Тэд надад хөгшин эмэгтэй хэдэн жилийн өмнө н.а.с б.а.р.с.а.н гэж хэлсэн боловч охин нь амьд гэж бодож байна гээд дугаарыг нь хэлж өглөө. Би тэдэнд талархал илэрхийлээд утсаар ярилаа. Хариулсан эмэгтэй Ханна өөрөө одоо аcpамжийн rазарт амьдарч байгаа гэж тайлбарлав. Орой аль хэдийн 22 цаг болсон байсан ч би түүнтэй уулзахаар очиж болох уу гэж асуугаад очлоо. Сувилагч намайг Ханнатай танилцуулав.
Тэр дулаахан инээмсэглэлтэй, нүд нь гялалзсан сайхан хөгшин байв. Би түүнд түрийвчээ олсон тухай хэлээд захидлыг үзүүлэв. Зүүн талд байгаа бяцхан цэцэгтэй цэнхэр өнгийн дугтуйг хараад хоёр дахь удаагаа гүнзгий амьсгаа аван “Залуу минь, энэ захидал миний Майклтай хийсэн сүүлийн холбоо байсан юм.” Тэр хэсэг зуур харцаа өөр тийш эргүүлэн гүнзгий бодсоноо зөөлөн хэлээд
“Би түүнд маш их хайртай байсан. Гэхдээ би тэр үед дөнгөж 16 -тай байсан бөгөөд ээж маань намайг хэтэрхий залуу байна гэсэн. Өө тэр үнэхээр царайлаг байсан. Тэр жүжигчин Шон Коннери шиг харагдаж байсан. “Тийм” гэж тэр үргэлжлүүлэв. “Майкл Голдштейн гайхалтай хүн байсан. Хэрэв та түүнийг олвол би түүнийг байнга боддог гэж хэлээрэй. Тэгээд … “тэр хэсэг эргэлзэснээ” Би түүнд хайртай хэвээр байгааг минь бас хэлээрэй.” гэж тэр инээмсэглэн хэлээд нүднээс нь нулuмс урсаж эхлэхэд “Би хэзээ ч гэрлэж байгаагүй. Майклтай адилхан хүнтэй таараагүй гэж би бодож байна … ”
Би Ханнад баяртай гэж хэлээд гарав. Би цахилгаан шатаар нэг давхарт гараад хаалганы дэргэд зогсож байтал тэнд байсан хамгаалагч “Хөгшин эмэгтэй танд тусалж чадсан уу?” Би ууг нь энэ түрийвчийг л гэтэл Энэ бол Майк Голдштейний хэтэвч байна шүү дээ. Нэг алхахдаа тэр үүнийг алдчихсан байх.
”Би хамгаалагчид талархал илэрхийлээд яаран сувилагчийн өрөө рүү гүйв. Наймдугаар давхарт сувилагч “Тэр амралтын өрөөнд байгаа гэж бодож байна. Тэр шөнө унших дуртай. Тэр үнэхээр хайр татам өвгөн шүү. ” Бид гэрэл нь асаалттай цорын ганц өрөөнд очсон бөгөөд тэнд ном уншиж буй хүн байв. Сувилагч түүн дээр очиж түрийвчээ алдсан эсэхийг асуув. Ноён Голдштейн гайхсан харцаар дээш хараад гараа халаасандаа хийчихээд “Өө, алга байна!” “Энэ сайхан сэтгэлтэй хүн түрийвчийг тань олсон бөгөөд энэ таных байж магадгүй” гэлээ.
Би ноён Голдштейнд түрийвчээ өгөөд хоёр дахь удаагаа хармагцаа тэр тайвширан инээмсэглээд “Тийм ээ, энэ байна! Өнөө үдээс хойш халааснаас унасан байх. Би чамд шагнал өгөх гэсэн юм. “ Үгүй ээ, баярлалаа ”гэж би хэлэв. “Гэхдээ би танд нэг юм хэлэх ёстой. Би хэтэвчийг хэн эзэмшдэгийг олж мэдэх гэж захиаг уншсан ”гэлээ. Түүний нүүрэн дээрх инээмсэглэл гэнэт алга болов. “Та тэр захидлыг уншсан уу? “Би үүнийг уншсан төдийгүй Ханна хаана байгааг мэдэж байгаа гэж бодож байна.” Тэр гэнэт царай нь цайв. “Ханна? Тэр хаана байгааг та мэдэх үү? Тэр ямаршуу байна? Тэр өмнөх шигээ үзэсгэлэнтэй хэвээр байна уу? Гуйя, надад хэлээч ”гэж тэр гуйв.
“Тэр зүгээр … яг л түүнийг таньдаг байсан шигээ хөөрхөн” байсан. Өвгөн хүлээсээр инээмсэглэн “Та түүний хаана байгааг надад хэлж өгч болох уу? Би маргааш түүн рүү залгахыг хүсч байна. ” Тэр миний гарнаас барин “Ноёнтоон, та нэг зүйлийг мэдэж байна, би тэр эмэгтэйд маш их дурласан болохоор тэр захидал ирэхэд миний амьдрал шууд утгаараа дууссан. Би хэзээ ч гэрлэж байгаагүй. Би түүнд үргэлж хайртай байсан гэж бодож байна гэв.
Бид цахилгаан шатаар явж гуравдугаар давхарт буув. Хонгилууд харанхуй болж, ганц хоёр жижигхэн шөнийн гэрэл л Ханна ганцаараа зурагт үзээд сууж байсан амралтын өрөө рүү зүглэв. Сувилагч түүн рүү гүйв. “Ханна” гэж тэр аяархан хэлээд надтай хамт үүдэнд хүлээж байсан Майкл руу заав. “Та энэ хүнийг мэдэх үү?” Тэр нүдний шилээ засаад хэсэг харсан боловч юу ч хэлсэнгүй. Майкл зөөлөн, бараг шивнэн хэлэв: “Ханна, энэ бол Майкл. Та намайг санаж байна уу?” Тэр амьсгаадан: “Майкл! Би үүнд итгэхгүй байна! Майкл! Энэ чи! Миний Майкл! ” Тэр аажмаар түүний зүг алхаж, тэд тэврэлдэв. Сувилагч бид хоёр нулимс дуслуулан гарлаа. “Хар даа” гэж би хэлэв. Бараг 60 жил үргэлжилсэн хайр сэтгэлийн харилцааны төгс төгсгөл.
